چرا پادشاهی؟
قسمت دوم
در پاراگراف پایانی ِ قسمت اول نتیجه گیری کرده بودم که:
". . . به این باور رسیدم که امروز تنها راه نجات ملت ایران و کشور ایران، پیوند خوردن به حلقه ی پاره شده ی ایران تاریخی، نظام پادشاهی است.
یعنی برگشت ترقی خواهانه از عقب ماندگی و عقب افتادگی به نقطه ای که ما را از ساقه مان ببریده اند.
یعنی وصل دوباره به حلقه استوار و نگهدارنده ایران، نظام پادشاهی.
در غیر این صورت چاره ای نداریم که هر چه بیشتر در گنداب ِ مرداب اسلامیون فرو برویم و مرگ و نیستی خودمان را داوطلبانه به استقبال بشتابیم."
چرا به این باور رسیدم؟
با اینکه بهترین دوران زندگی ام را تا هنگامه ی بهمن سیاه سال 57 در نظام پادشاهی، در ایران گذراندم و از خرمن پیشرفت و امنیت اجتماعی در بهار جوانی ام، عشق و شادی و سرمستی، درو می کردم و روزگار به کام ما جوانان تازه به دوران رسیده بود و برق امید و آینده ای روشن ما را در آغوش باز می کرد، برای ادامه تحصیل در 9 مهرماه سال 57 به آلمان رفتم.
اما کمتر از چهار ماه از وردم به آلمان نمی گذشت که ایری سیاه، آسمان آفتابی و لاجوردی ایران را فرا گرفت و طوفان ِ غم و مرگ و ویرانی و عقب گرایی در جای جای وطن، شادی و خنده و صفا و عشق را از لبها و قلب ها ربود و جایش گریه و ناله و فقر و بی آیندگی را در جان و جهان ِ جوان ِ ایرانی در چشم و دلشان نشاند و هر روزشان را تاریک تر از روز قبلش رقم زد.
و من در این زمانه ی درد، جوانی بودم خام که گنداب عنقلاب مرا با خود به کویر مرگ پرتاب کرد.
تا به خود بجنبم و بیدار شوم 10 سال گذشته بود و دوباره با طاقت و رنج و شکنجی اندازه ناگرفتنی با جسم و روح خسته و زخمی به نقطه آغاز رسیدم.
و سپس با خواندن تاریخ و آنچه بر ما گذشت، به این نتیجه رسیدم که ملت ما تاریخ خودش را نخوانده و نمی داند.
از این جهت است که روشنفکران تاریک اندیش ما با خود زنی تاریخی تصویر خمینی ضد ایران و ایرانی را در ماه دیدند و ملت نا آگاه و شریف ایران را به قربانگاه اسلام سیاسی و جانی بردند.
و این در حالی بود که همین روشنفکران تاریک اندیش با فرصت مساوی که برای همه ی شهروندان ایرانی فراهم شده بود، وارد بهترین دانشگاه ِ بدون هزینه تحصیلی و با بهترین امکانات رفاهی و غذایی شده بودند.
بسیاری هم با بورس دولتی در سراسر دانشگاههای جهان درس می خواندند و به جای تحصیل در راه پیشرفت ایران در مدار بالا بلند ِ بالندگی، در ایران سلاح آدمکشی و ویرانی ِ شالوده اجتماعی و کشور ایران را به تقلید از جانورانی چون چه گوآرا، فیدل کاسترو، هوشی مین، عرفات و جرج حبش و عنقلابیون دیگر آمر یکای لاتین و فلسطین را به دست گرفتند تا با کشتن پاسبانهای امنیت اجتماعی، زندگی خودشان را تلف کنند.
و آنهائیکه در خارج از ایران بسر می بردند، به جای تحصیل برای شکوفایی فردای بهتر، درس تخریب آموختند تا با هماهنگی ِ روشنفکران ِ تاریک اندیش در داخل ایران، در ماتحت خمینی و آخوندها فرو بروند و این روزها را برای ملت شریف ایران رقم بزنند.
در اینجا بود که با خواندن تاریخ به این نتیجه رسیدم که حرکت منتهی به غائله ی بهمن سیاه 57 یک خود زنی ویرانساز بود.
و برای جلوگیری و عبور از این مرگ و کشتار و ویرانی و عقب گرایی ِ عقب ماندگان تاریخ ایران و بشریت باید به همان نقطه ای که ما را از ساقه و ریشه مان جدا کرده بودند، پیوند بخوریم.
و چون تجربه شیرین عبور از کویر مرگ، به نقطه ی آغازینم که طوفان عنقلاب بهمن سیاه مرا با خود به آن سو پرتاب کرده بود، را داشتم.
دل به تاریخ زدم و با خواندن ورق ورق از تاریخ ایران، به این نگاه رسیدم که هیچ نظامی مترقی تر، ایرانگرا تر، پاسخگو تر، با فرهنگ تر، با ظرفیت تر و نگهدارنده ی تمامیت ارضی و ابی ایران از نظام پادشاهی در ایران نیست و نمی تواند باشد.
زیرا ایران با بافت موزائیکی قومی و رنگارنگی فرهنگ و زبان و گویش های قومی، فقط می تواند با نظام پادشاهی اداره شود.
و هر زمان به هر دلیلی که ایران و ملت ایران را از نظام پادشاهی جدا کردند، جز بدبختی و نکبت و عقب ماندگی و مرگ و نیستی و ویرانی نصیب ایران و ایرانی نگشت.
نمونه تاریخی آن حمله ی اعراب بیابانگرد و راهزانان اسلامی بود که سبب شد بعد از سقوط ساسانیان، 200 سال سکوت و ایرانی کشی و هرج و مرج و ویرانی ببار آورد.
تا اینکه با تاسیس اولین حکومت های پادشاهی طاهریان در خراسان و سپس صفاریان و سامانیان در سیستان و خراسان و و و در چهارچوب نظام پادشاهی، ایران زخم خورده، به اصل خویشتن ایرانی و نظام پادشاهی خود پیوند جانانه خورد و ایران را از سقوط بیشتر و متلاشی شدن رهایی بخشید.
هرچند ایران پادشاهی بعد از سقوط ساسانیان با نوسانات بسیار اما با دیوانسالاری بسیار قوی و محکم ایرانیان جلو آمد.
اما با پادشاهان پهلوی و ایرانی ِ رضا شاه بزرگ و محمد رضا شاه دموکرات و ایرانساز به اوج قله پیشرفت رسید که نقطه عطف آن در جشن 2500 ساله ی شاهنشاهی بود که عظمت و پیشرفتش به جهانیان معرفی شد و چشمان هر ناظر بی غرض و با غرض را در عظمت و شکوهش خیره کرد.
البته این همه پیشرفت و ترقی و رفاه و شکوهمندی، روسنفکران ِ تاریک اندیش از تیره و تبار توده ای های کمونیست ضد ایرانی ِ نماز گزار به سمت کرملین،میلیون به غایت ضد ملی مصدقی و حتا مصدق السلطنه، چریکهای آدم کش و تروریست و مجاهدین ضد ایرانی و عرب پرست را خوش نیامد و با داس و چکش و اسلحه بر ویرانی ایران و کشتار ایرانی با جانی تاریخ بسیری خمینی ضد وطن همکاسه شدند و این روزها را برای ملت شریف ایران رقم زدند.
ادامه این مقاله در قسمت بعدی پی گرفته می شود
احمد پناهنده
قسمت دوم
در پاراگراف پایانی ِ قسمت اول نتیجه گیری کرده بودم که:
". . . به این باور رسیدم که امروز تنها راه نجات ملت ایران و کشور ایران، پیوند خوردن به حلقه ی پاره شده ی ایران تاریخی، نظام پادشاهی است.
یعنی برگشت ترقی خواهانه از عقب ماندگی و عقب افتادگی به نقطه ای که ما را از ساقه مان ببریده اند.
یعنی وصل دوباره به حلقه استوار و نگهدارنده ایران، نظام پادشاهی.
در غیر این صورت چاره ای نداریم که هر چه بیشتر در گنداب ِ مرداب اسلامیون فرو برویم و مرگ و نیستی خودمان را داوطلبانه به استقبال بشتابیم."
چرا به این باور رسیدم؟
با اینکه بهترین دوران زندگی ام را تا هنگامه ی بهمن سیاه سال 57 در نظام پادشاهی، در ایران گذراندم و از خرمن پیشرفت و امنیت اجتماعی در بهار جوانی ام، عشق و شادی و سرمستی، درو می کردم و روزگار به کام ما جوانان تازه به دوران رسیده بود و برق امید و آینده ای روشن ما را در آغوش باز می کرد، برای ادامه تحصیل در 9 مهرماه سال 57 به آلمان رفتم.
اما کمتر از چهار ماه از وردم به آلمان نمی گذشت که ایری سیاه، آسمان آفتابی و لاجوردی ایران را فرا گرفت و طوفان ِ غم و مرگ و ویرانی و عقب گرایی در جای جای وطن، شادی و خنده و صفا و عشق را از لبها و قلب ها ربود و جایش گریه و ناله و فقر و بی آیندگی را در جان و جهان ِ جوان ِ ایرانی در چشم و دلشان نشاند و هر روزشان را تاریک تر از روز قبلش رقم زد.
و من در این زمانه ی درد، جوانی بودم خام که گنداب عنقلاب مرا با خود به کویر مرگ پرتاب کرد.
تا به خود بجنبم و بیدار شوم 10 سال گذشته بود و دوباره با طاقت و رنج و شکنجی اندازه ناگرفتنی با جسم و روح خسته و زخمی به نقطه آغاز رسیدم.
و سپس با خواندن تاریخ و آنچه بر ما گذشت، به این نتیجه رسیدم که ملت ما تاریخ خودش را نخوانده و نمی داند.
از این جهت است که روشنفکران تاریک اندیش ما با خود زنی تاریخی تصویر خمینی ضد ایران و ایرانی را در ماه دیدند و ملت نا آگاه و شریف ایران را به قربانگاه اسلام سیاسی و جانی بردند.
و این در حالی بود که همین روشنفکران تاریک اندیش با فرصت مساوی که برای همه ی شهروندان ایرانی فراهم شده بود، وارد بهترین دانشگاه ِ بدون هزینه تحصیلی و با بهترین امکانات رفاهی و غذایی شده بودند.
بسیاری هم با بورس دولتی در سراسر دانشگاههای جهان درس می خواندند و به جای تحصیل در راه پیشرفت ایران در مدار بالا بلند ِ بالندگی، در ایران سلاح آدمکشی و ویرانی ِ شالوده اجتماعی و کشور ایران را به تقلید از جانورانی چون چه گوآرا، فیدل کاسترو، هوشی مین، عرفات و جرج حبش و عنقلابیون دیگر آمر یکای لاتین و فلسطین را به دست گرفتند تا با کشتن پاسبانهای امنیت اجتماعی، زندگی خودشان را تلف کنند.
و آنهائیکه در خارج از ایران بسر می بردند، به جای تحصیل برای شکوفایی فردای بهتر، درس تخریب آموختند تا با هماهنگی ِ روشنفکران ِ تاریک اندیش در داخل ایران، در ماتحت خمینی و آخوندها فرو بروند و این روزها را برای ملت شریف ایران رقم بزنند.
در اینجا بود که با خواندن تاریخ به این نتیجه رسیدم که حرکت منتهی به غائله ی بهمن سیاه 57 یک خود زنی ویرانساز بود.
و برای جلوگیری و عبور از این مرگ و کشتار و ویرانی و عقب گرایی ِ عقب ماندگان تاریخ ایران و بشریت باید به همان نقطه ای که ما را از ساقه و ریشه مان جدا کرده بودند، پیوند بخوریم.
و چون تجربه شیرین عبور از کویر مرگ، به نقطه ی آغازینم که طوفان عنقلاب بهمن سیاه مرا با خود به آن سو پرتاب کرده بود، را داشتم.
دل به تاریخ زدم و با خواندن ورق ورق از تاریخ ایران، به این نگاه رسیدم که هیچ نظامی مترقی تر، ایرانگرا تر، پاسخگو تر، با فرهنگ تر، با ظرفیت تر و نگهدارنده ی تمامیت ارضی و ابی ایران از نظام پادشاهی در ایران نیست و نمی تواند باشد.
زیرا ایران با بافت موزائیکی قومی و رنگارنگی فرهنگ و زبان و گویش های قومی، فقط می تواند با نظام پادشاهی اداره شود.
و هر زمان به هر دلیلی که ایران و ملت ایران را از نظام پادشاهی جدا کردند، جز بدبختی و نکبت و عقب ماندگی و مرگ و نیستی و ویرانی نصیب ایران و ایرانی نگشت.
نمونه تاریخی آن حمله ی اعراب بیابانگرد و راهزانان اسلامی بود که سبب شد بعد از سقوط ساسانیان، 200 سال سکوت و ایرانی کشی و هرج و مرج و ویرانی ببار آورد.
تا اینکه با تاسیس اولین حکومت های پادشاهی طاهریان در خراسان و سپس صفاریان و سامانیان در سیستان و خراسان و و و در چهارچوب نظام پادشاهی، ایران زخم خورده، به اصل خویشتن ایرانی و نظام پادشاهی خود پیوند جانانه خورد و ایران را از سقوط بیشتر و متلاشی شدن رهایی بخشید.
هرچند ایران پادشاهی بعد از سقوط ساسانیان با نوسانات بسیار اما با دیوانسالاری بسیار قوی و محکم ایرانیان جلو آمد.
اما با پادشاهان پهلوی و ایرانی ِ رضا شاه بزرگ و محمد رضا شاه دموکرات و ایرانساز به اوج قله پیشرفت رسید که نقطه عطف آن در جشن 2500 ساله ی شاهنشاهی بود که عظمت و پیشرفتش به جهانیان معرفی شد و چشمان هر ناظر بی غرض و با غرض را در عظمت و شکوهش خیره کرد.
البته این همه پیشرفت و ترقی و رفاه و شکوهمندی، روسنفکران ِ تاریک اندیش از تیره و تبار توده ای های کمونیست ضد ایرانی ِ نماز گزار به سمت کرملین،میلیون به غایت ضد ملی مصدقی و حتا مصدق السلطنه، چریکهای آدم کش و تروریست و مجاهدین ضد ایرانی و عرب پرست را خوش نیامد و با داس و چکش و اسلحه بر ویرانی ایران و کشتار ایرانی با جانی تاریخ بسیری خمینی ضد وطن همکاسه شدند و این روزها را برای ملت شریف ایران رقم زدند.
ادامه این مقاله در قسمت بعدی پی گرفته می شود
احمد پناهنده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر