تقدیم به مادرم، سیده مریم گلرخ لنگرودی که اینروزها حالی خوش ندارد و سخت بیمار و چشم براه است و همچنین مادرانی که عزیزانشان را بر سر راه منتظرند
صمیمیت را بگویید
زانو بزنند
وقتی واژه ی ِ
سراسر محبت ِ مادر را می شنوند
اینکه می گویند
بهشت زیز پای ِ مادران است
ارزانی همانها باد
که زن را
در این دنیا حقیر می پندارند
و چهار میخش می کشند
که مبادا خورشیذ
سیمای زیبایشان را بوسه بزند
زن
همسر
مادر
دختر
همردیف ِ زمینند
و سمبل ِ
زایش وُ
بارداری وُ
باروری
مادر
این گوهر ِ بی همتای گیتی
جاودانگی
و ارجمندی
بهشت ِ همین زمین است
که اقیانوس مهرش
زندگی را نداوم می بخشد
زن ستیزان را
این پیام برسانید
بهشت ِ دروغین ِ آن جهان ِ دروغین تر
ارزانی شما باد
که حتا در آنجا
زن را کنیز می پندارید
که باید
هوس ِ بی مقدار ِ
شهوانی ِ شما را
پاسخ دهند
احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر