قسمت دوم
ما قدر نشناختیم
ما قدر نشناختیم
ما ناسپاسانه، دستاوردهای ملی و میهنی مان را با لگد ِ جهالت کوبیدیم
ما بر روشنایی و سپیده سحر تاختیم و شب را به استقبال شتافتیم
ما زیبایی و رعنایی را در چنگال ِ جنون دریدیم و کهنه پرستی و زشتی و نکبت را بی صبرانه به انتظار نشستیم
ما چهرهای شادمان و آفتاب گون را به نفرت آمیختیم و عبوس سالاری و افسردگی مذمن را سلام کردیم
ما جامعه تاریک اندیشی ِ عصر قبیله ای آخوند سالاری را به جامعه باز روشن اندیشی ِ انسان سروری، ترجیح دادیم
ما قدر و اندازه نشناختیم
با دیو جماران ساختیم
بر خود تاختیم
هر آنچه داشتیم، باختیم
و افسار گسیخته به سوی مرگ شتافتیم
ما
آه
افسوس ما
قدر نشناختیم
* امروز این درد جانسوز که اینچنین بی محابا از این قلم فریاد زده می شود و خون از جگر، کاغذ را رنگین می کند، نه فقط توصیف احوال خود بلکه شرح حال پریشانی همه آنانی است که درد وطن دارند و برای آزادی وطنشان از چنگال این از گورگریختگان تاریخ که این چنین برای نابودی ایران و فرهنگ گوهرآفرین آن، شمشیر جهالت و جنون را در جای جای جان جامعه فرود آوردند، لحظه ای غفلت را در این شرایط مرگبار، خطایی نابخشودنی می دانند. به همین منظور است که با بانگ بلند فریاد می زنند تا درخواب فرورفتگان ِ بهشت ِ تک صدایی ِ ایدئولوژی " انترناسیونالیسم پرولتری " و جامعه جهانی امت واحده مدینته النبی، بیدار شوند تا شاید در این بیداری وجداننشان هوشیار گردد و به خود آیند و به ایران فکر کنند.
غفلت را هم اندازه ای است، و کسی که غفلت را بی اندازه ادامه می دهد، بیمار و خطرناک است و مطمئناً از جنس همین احمدی نژادها هستند. زیرا احمدی نژادها حاکم هستند و وظایف نسل کشی و فرهنگ کشی بیمارگونه خودشان را در شکل سبُعانه انجام می دهند. اما این غافلان که تاکنون یار و غار و گرمابه گلستان این آدمخواران بودند، به انتظار شرایطی نشسته اند که خود حاکم شوند و یا با این حاکمان شریک شوند و این جنایت را در مدار بالاتری ادامه دهند.
** با این تابلو از همیاران " انقلاب ِ شکوهمند اسلامی " به نظر می رسد که سقوط نظام پادشاهی گذشته، غیر لازم و یا در واقع نا حق و نا بخردانه بوده است. زیرا هرچه بیشتر از آن لحظه و زمان ِ شوم و کور ِ بی فکور فاصله می گیریم. ابعاد آن فاجعه ی ملی بیشتر در جان و جهان و خرد و وجدان، گوش و هوش ِ همه آنانیکه در آن روزهای آفتابی عینک کبود به چشمان زده بودند، روز روشن را شب می دیدند و در جادهء آباد زندگی و زندگانی به بیراههء مرگ و نیستی راه می پیمودند، نفوذ هشدار دهنده می کند و در گوششان زنگی را به صدا در می آورد که ای راه گم کردگان!
این است حاصل آنچه که با چشمان بسته و افسار ِ سپرده به بیگانه، خشم و کینه و عداوات کور و کر را بر جان و تن و خرد خود و جامعه فرود آورده اید. آیا این همه سال از آن نکبت تاریخی ِ گذشته، نبایستی شما را هوشیار و بیدار کرده باشد که به خود آیید و از ذلت برهید و سرتان را بالا بگیرید و بر آنچه خرافات و جنون و جهل و بندگی و اسیری و بی شخصیتی است، بتازید و شب ِ ایران غمزده را فروغی از روشنایی ِ آشتی و صلح و سازندگی بتابانید؟
آیا وقت آن نرسیده است که به هوش آیید که بار دیگر جهل و جهالت و جنون، ما فانوس بدستان ِ ضد خورشید ِ دیروزی را که بر شیرش سوار بود، هر چه بیشتر به دخمه های تیره و تاریک نکشانند و فرهنگ ناله و عزا و مصیبت و سیه پوشی را به ملت شریف ایران تحمیل نکنند.؟
شرم آور نیست که روزهای آفتابی را به کینه و خشم و نفرت و تیرگی و تاریکی آلودیم و شب سیاه ِ قیرگون را بر سرمان فرو کشیدیم؟
شرم آورتر نیست که زنان ما را به چادر و چاقچور رجعت دادیم و سبب شدیم که از هرگونه امکان اجتماعی محروم شوند؟
جهل پندارانه نبود که میدان را برای دانش ستیزان فراهم کردیم تا دانشگاه تهران را به یک رأس گراز بی خبر از علم و بسا ضد علم بسپارند تا درس و حشت و وحشی گری و انسان کشی را به رسوبات ِ نشت کرده در جامعه ی زلال بیاموزند و ترویج دهند؟
زشت بینانه نبود که کراوات و لباس شیک ِ پر عطر و ادکلن را وا نهادیم و جامه های چرکین و پاره پوره و شپش زده را به استقبال شتافتیم؟
و یا سرو صورت حمام رفته و آرایش کرده را به نجاست جهل ِ بو آلود، آلودیم و به مو و پشم و ریش و کثافت ابدان روی آوردیم و چون یک مستراح ِ متحرک در آمدیم؟
نابخردانه نبود که چهرهای خندان زنان و کودکان و مردان و جوانان سالار را بر چهرهای تکیده و غمگین و افسرده ترجیح داددیم؟
***
آری در یک مقایسه ساده می شود نتیجه گرفت که رژیم حاکم بر ایران ِ جان، اساساً در هیچ زمینه ای با نظام پادشاهی گذشته قابل مقایسه نیست. این موضوع را می شود در زمینه های ِ سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، و پیشرفت اجتماعی و همچنین رشد سرانه کشور در مقیاس جهانی، ارزیابی کرد.
لازم به گفتن نیست که رژیم پادشاهی گذشته، یک رژیم عرفی، امروزی، مدرن و خواهان عظمت فرهنگی ایران بوده است. دین در سیاست نقش چندانی نداشت و این خود سبب رشد و بالندگی استعدادهای انسانی در جامعه در تمامی زمینه های فعالیت اجتماعی، از دانشگاه، ادارات،صنعت و ورزش گرفته تا فعالیت های تفریحی در زمینه گردشگری و صنعت توریست و... می شد. در حالی که حکومت اسلامی رژیمی است مذهبی که با عنصر دین بر مردم حکومت می کند. ولایتش برگرفته از پست ترین نگاه و سوار بر پس مانده ترین عناصر و قشر اجتماعی و تاریخی از جهل و جنایت و کشتار و نابودی و آدمخواری در درازای ِ 1400 و اندی سال تاریخ ِ راهزنان و بیابان گردان و توحش خویان است و ناتوانی خود را از همان آغاز حکومت ننگینشان در همه عرصه ها به اثبات رسانیده اند. و می روند با این فرهنگ توحش ایران و فرهنگ درخشان ِ ایرانی را در تمامیتش نابود کنند.
با این توصیفات از دو نظام، امروز هر انسان منصفی بدور از هر گونه حبّ و بُغضی و گرایش و وابستگی گروهی می تواند قضاوت کند که حکومت اسلامی در مقایسه با نظام پادشاهی ِ گذشته در زمینه های بر شمرده شده، هیچ دستاوردی نداشته است که هیچ بلکه بسیار و بسیار از آنچه که داشتیم، همه را برباد دادند و تمامی مظاهر و نُرم اجتماعی را از مردم دریغ کردند. البته در همین زمینه این انتقاد منطقی به پایوران ِ نظام پادشاهی گذشته وارد است که با عدم سیاست قاطع خود در مقابل این رجاله ها و آگاه نکردن مردم نسبت به این جانوران، سبب ساز عروج آنها از لجن زار جهل و جنون بر بلند بالای بام ِ برج جامعه شدند. یعنی اگر نظام گذشته می توانست با اتکا به مردم و بالا بردن سطح آگاهی آنها بویژه جوانان در راستای رشد اقتصادی، بطور همگون، سطح آگاهی سیاسی مردم و جامعه را رشد می داد. ما امروز گرفتار این دیوان ِ برآمده از اعماق ِ تاریک خانه زمان و تاریخ نمی بودیم. یعنی به عبارت دیگر یک رژیم ملی، زمانی قادر به پیش برد ِ سیاست اقتصادی و اجتماعی است که اتکاهش در وهله اول به آحاد مردم سرزمین خویش و پس از آن به پارامترهای دیگر باشد. در این صورت است که پا به پای رشد اجتماعی و اقتصادی، کشور با شتاب بیشتری در عرصه های دیگر رشد می کند. و مردم می توانند در یک جامعه دموکراتیک و آزاد بدست آمده، یعنی رشد همگون ِ اقتصادی و سیاسی، به عنوان یک اتکاء ِ بالفعل همواره در کنار ِ عنصر رهبری کننده جامعه قرار بگیرند. حال این عنصر رهبری کننده شاه باشد و یا تخست وزیر، حزب باشد و یا یک گروه و سازمان سیاسی.
آنچه مهم است این است که در یک شرایط ِ دموکراتیک و آزاد، انسانها به حدی از رشد می رسند که بتوانند تشخیص دهند که چه کسی خادم و یا خائن به جامعه است. و این انتقادی است که می شود در این زمینه به نظام پادشاهی گذشته، علی رغم دستاورد عظیم اقتصادی و بالا بردن رشد سرانه کشور و بیرون آوردن کشور ایران از قعر ِ قهقرایی، ولی از آنجا که میزان رشد سیاسی – اجتماعی متناسب با رشد اقتصادی و طبقه آزاد شده متوسط نبود، سبب شد که در شرایط حساس و تعیین کننده، مشتی مرتجع همراه با روشنفکران نادان و جاهل از این فضای بدست آمده استفاده کرده و بر جهل مردم سوار شوند، نظام پادشاهی را به سقوط بکشانند و جهالت را گسترش دهند. البته امروز همان کسانی که در سقوط ِ نظام گذشته فعالیت داشته اند با کسب آگاهی و شناخت ِ ماهیت ِ ارتجاعی حکومت اسلامی به این نتیجه رسیده اند که تاریخن مرتکب اشتباه فاحشی شده اند. رسیدن به این مرحله خود نشان از بیداری وجدان دارد که عِرق ملی و وطن، آنها را از خواب سکر آور بیدار کرده است.
هرچند که تاریخ آنها را نمی بخشد و عملکرد آنها را به عنوان کارنامه سیاه در وجدان خود ثبت کرده است. اما باید حساب مردم نادان ایران را که آنروزها در جهت سقوط نظام پادشاهی گذشته نا آگاهانه فعالیت می کردند، از روشنفکران توی گیومه ی جدا کرد. زیرا اولی نا آگاهانه به راهی کشیده شد که در خودآگاهش هیچ به آن راضی نبود اما دومی آگاهانه تبر جهالت و نابودی را بر فرق خود و جامعه کوبید.
اکنون برای ثبت در تاریخ و روشن شدن ِ اذهان مردم و بویژه جوانان ایران به مواضع دوتن از این راه گم کردگان ِ تاریخ اشاره می کنم و قضاوت را در این باره به وجدان های بیدار و آگاه واگذار می نمایم. بر گرفته از مقالات گذشته این قلم:
" درد جگرسوز من امروز از کسانی است که هنوز در کربلا و عاشورای 28 مرداد، ناله می کنند، سینه و قمه می زنند، سینه چاک می دهند و مظلوم نمایی می کنند. کافی است به نوشته های علی اصغرحاج سید جوادی نگاهی بیاندازید که پر از کینه و نفرت است و هنوز در کوچه پس کوچه های 56 سال پیش قدم می زند و نوحه می خواند و سیاهپوش در تکیه ی " حسینی " پاریس نشسته و سر و صورت خود را گِل مالی کرده است. حال ببینیم این فرد کینه جو در فردای پیروزی « انقلاب شکوهمند ِ اسلامی » در مورد کشتاربی رحمانه امیران ارتش وبزرگان رژیم پادشاهی از جمله خانم دکتر فرّخ روی پارسا چه می گوید.
« محیط انقلاب باید با سرعت و شدت پاکیزه شود، یعنی همه دشمنان انقلاب، همه میکروب ها و سمومات موّلد عناد و ظلم باید بلافاصله و بدون کمترین درنگ، نابود شوند. انقلاب، عدالت خاص خود را دارد و عدالت انقلابی یعنی، شدت عمل هر چه بیشتر...».
آقای حاج سید جوادی! ملاحظه می کنید با این خوش رقصی برای خمینی ها و خلخالی ها نتوانستید از " گندم ری " بخورید وعاقبت ِ کینه جویی، دامن خود شما را گرفته و شدّت عمل عدالت انقلابی، امروز شما را پاریس گیر کرده است. در حالی که به گواهی تاریخ شما در نظام پادشاهی گذشته، در صدر نشسته بودید و قدر درو میکردید. آیا پاکیزه شدن محیط انقلاب با این همه کشتار و ویرانی جهت تسّلای دل داغدیده تان در سوگ کربلای 28 امرداد بوسیله " احمد مختار " زمان، خمینی و دنباله هایش کافی نیست و یا باز هم می خواهید به خون خواهی کربلای 28 امرداد دنبال خون خواری دیگر بگردید تا انتقام کربلای 28 امرداد را بگیرد؟
درد من از این است که هنوز به اصطلاح روشنفکران چپ بدون آگاهی تاریخی برطبل نفرت و کینه می کوبند.
آقایان و خانم های عزیز! فراموش نکنید، ایران گرفتار اژدهایی شده است که تمامیت آن را تهدید می کند. وشماها بودید که این هیولا را بر سر ما ایرانیان سوار کردید، شماها بودید زیر علم ِ همین شب پرستان و از نور گریزان سینه زدید و با سلام و صلوات به پیش بازش رفتید و چهره اورا در ماه به مردم نمایاندید. مگر یادمان رفته است، که کیانوری رهبر حزب توده در بدو ورود به ایران می گفت، اسلام خمینی همان سوسیالیسم است و اسلام با سوسیالیسم هیچ گونه منافاتی ندارد، مگر یادمان رفته است که دکتر کریم سنجابی رهبر جبهه ملی در انتخاب میان دکتر شاپور بختیار و خمینی، به دست بوسی خمینی، زیر درخت سیب در پاریس رفت و آن اطلاعیه و قطع نامه کذایی را با هم دادند، مگر یادمان رفته است که در فردای پیروزی « انقلاب شکوهمند اسلامی » وقتی که افسران و سرآمدان رژیم پادشاهی را بر بام مدرسه علوی، تیرباران می کردند، شماها به جشن و پایکوبی مشغول بودید، مگر یادمان رفته است که حزب توده و سازمان های دنباله روشان، در فردای 30 خرداد سال 1360، دسته دسته جوانان را به همین رژیم سفاک و خونریز معرفی می کردند، مگر یادمان رفته است که باد در گلو می دادید و فریاد و شیون سر می کشیدید که پاسداران را به سلاح سنگین مسلّح کنید و راستی چه کسی و یا کسانی سبب شدند این رژیم ستمگر بر روی گرده ما بنشیند؟ اگر انصاف دارید، بایستی زمین ادب را ببوسید و در پیشگاه ملت ایران از گذشته نا شاد و ننگین خودتان عذرخواهی کنید. خطابم به فرد بخصوص نیست، بلکه همه آنهایی است که باعث شده اند رژیم پادشاهی فرو بریزد و این سیستم واپسگرا حاکم شود، حال چه چریک باشد، چه مجاهد، چه حزب توده، چه جبهه ملی و... همگی مقصّرید، همگی حداقل یک عذرخواهی تاریخی به ملت شریف و رنج دیده ایران بدهکارید.
مگر یادتان رفته است که در همان اوایل « انقلاب شکوهمند اسلامی » می خواستید وکیل و وزیر بشوید و یا مثل حزب توده می خواستید، شرایط دوران انقلاب روسیه را بازی کنید و بعد کرنسکی ایران را سرنگون کنید؟ مگر دکتر کریم سنجابی نبوده است که وزیر امور خارجه دولت امام زمان شده بود، مگر بنی صدر نبوده است که اولین رئیس جمهور خمینی شده بود. پس چگونه است که امروز آقای حاج سید جوادی به جای حمله به جبهه ملی و ملی مذهبی ها و انتقاد از آنان، باز حمله ناجوانمردانه را متوجه رضاشاه، محمدرضاشاه و امروز رضا پهلوی می کند؟
و امروز ادامه دهندگان چنین تفکری به جای حمله و هجوم به حکومت اسلامی به نظامی حمله می کنند که وجو ندارد. آیا حق داریم که نسبت به این افراد از " کروب تا میکروب " بی اعتماد باشیم و مواضع آنها را در راستای ابقای حکومت اسلامی ارزیابی کنیم؟"
حال نگاهی به افاضات امامشان بیاندازیم که چگونه این خواسته های قلبی ایشان را اجابت کرد:
«...اگر ما از اول كه رژيم فاسد را شكستيم و اين سد بسيار فاسد را خراب كرديم به طور انقلابي عمل كرده بوديم و قلم تمام مطبوعات مزدور را شكستته بوديم و تمام مجلات فاسد را تعطيل كرده بوديم و رؤساي آنها را به محاكمه كشيده بوديم و حزبهاي فاسد را ممنوع اعلام كرده بوديم و رؤساي آنها را به جزاي خودشان رسانده بوديم، چوبه هاي دار در ميدانهاي بزرگ بر پا كرده بوديم و مفسدين وفاسدين را درو كرده بوديم اين زحمتها پيش نمي آمد. من از پيشگاه خداي متعال و ملت عزيز عذر مي خواهم[...]
دولت ما انقلابي نيست، ارتش ما انقلابي نيست، ژاندارمري ما انقلابي نيست، شهرباني ما انقلابي نيست پاسداران ما هم انقلابي نيستند، من هم انقلابي نيستم. اگر ما انقلابي بوديم اجازه نمي داديم اينها اظهار وجود كننند. تمام احزاب را ممنوع اعلام مي كرديم، تمام جبهه ها را ممنوع اعلام مي كرديم و يك حزب و آن حزب الله، حزب مستضعفين تشكيل مي داديم و من توبه مي كنم از اين اشتباهي كه كردم و من اعلام مي كنم به اين قشرهاي فاسد در سرتاسر ايران كه اگر سر جاي خود ننشينند ما به طور انقلابي با آنها عمل مي كنيم. مولاي ما اميرالمؤمنين سلام الله عليه، مرد نمونهً عالم، آن انسان به تمام معنا، ...در عبادت آنطور بود، در برابر مستكبرين و كساني كه توطئه مي كردند شمشير را مي كشيد و هفتصد نفر را در يك روز چنانكه نقل مي كنند از يهود بني قريظه كه نظير اسرائيليها بودند و شايد اينها از نسل انها باشند، از دم شمشير مي گذراند ما نمي خواهيم در ايران ، در دنياي اسلام و در خارج كشور، وجاهت پيدا كنيم ما مي خواهيم به امر خدا عمل كنيم و خواهيم كرد. «اشدا علي الكفار و رحمابينهم». اين توطئه گرها در كردستان و در غير آن در صف كفار هستند، با آنها بايد با شدت رفتار كرد. دولت بايد با شدت رفتار كند،ارتش بايد باشدت رفتار كند. ژندارمري بايد با شدت رفتار كند، اگر مسامحه كنند ما با خود همين مسامحه گرها با شدت رفتار مي كنيم … دادستان انقلاب موظف است تمام مجلاتي را كه برضد مسير ملت است و توطئه گر است توقيف كند و نويسدگان آنها را دعوت كند به دادگاه و محاكمه كند، موظف است كساني را كه توطئه مي كنند و اسم حزب روي خودشان مي گذارند، رؤساي آنها را بخواهند وآنها را محاكمه كنند. فاسدها را سركوب كنيد. عذرها را كنار بگذاريد. برويد توطئه گرها را سركوب كنيد. دولت مسامحه نكند. ارتش مسامحه نكند. پاسداران مسامحه نكنند...»(كيهان27مرداد1358)
دولت ما انقلابي نيست، ارتش ما انقلابي نيست، ژاندارمري ما انقلابي نيست، شهرباني ما انقلابي نيست پاسداران ما هم انقلابي نيستند، من هم انقلابي نيستم. اگر ما انقلابي بوديم اجازه نمي داديم اينها اظهار وجود كننند. تمام احزاب را ممنوع اعلام مي كرديم، تمام جبهه ها را ممنوع اعلام مي كرديم و يك حزب و آن حزب الله، حزب مستضعفين تشكيل مي داديم و من توبه مي كنم از اين اشتباهي كه كردم و من اعلام مي كنم به اين قشرهاي فاسد در سرتاسر ايران كه اگر سر جاي خود ننشينند ما به طور انقلابي با آنها عمل مي كنيم. مولاي ما اميرالمؤمنين سلام الله عليه، مرد نمونهً عالم، آن انسان به تمام معنا، ...در عبادت آنطور بود، در برابر مستكبرين و كساني كه توطئه مي كردند شمشير را مي كشيد و هفتصد نفر را در يك روز چنانكه نقل مي كنند از يهود بني قريظه كه نظير اسرائيليها بودند و شايد اينها از نسل انها باشند، از دم شمشير مي گذراند ما نمي خواهيم در ايران ، در دنياي اسلام و در خارج كشور، وجاهت پيدا كنيم ما مي خواهيم به امر خدا عمل كنيم و خواهيم كرد. «اشدا علي الكفار و رحمابينهم». اين توطئه گرها در كردستان و در غير آن در صف كفار هستند، با آنها بايد با شدت رفتار كرد. دولت بايد با شدت رفتار كند،ارتش بايد باشدت رفتار كند. ژندارمري بايد با شدت رفتار كند، اگر مسامحه كنند ما با خود همين مسامحه گرها با شدت رفتار مي كنيم … دادستان انقلاب موظف است تمام مجلاتي را كه برضد مسير ملت است و توطئه گر است توقيف كند و نويسدگان آنها را دعوت كند به دادگاه و محاكمه كند، موظف است كساني را كه توطئه مي كنند و اسم حزب روي خودشان مي گذارند، رؤساي آنها را بخواهند وآنها را محاكمه كنند. فاسدها را سركوب كنيد. عذرها را كنار بگذاريد. برويد توطئه گرها را سركوب كنيد. دولت مسامحه نكند. ارتش مسامحه نكند. پاسداران مسامحه نكنند...»(كيهان27مرداد1358)
***
البته سیر تاریخی رسیدن به این مرحله ی پوسیدگی و دریدگی و بی مایگی را بایستی در مواضعشان و همچنین مواضع پدران ایدئولوژیکشان در برابر تحولات ترقی آفرین و آزاد کننده مردم ایران از چنبره خرافات و عقب افتادگی در دوران پهلوی دید. آنجا که در سرفصل های تاریخی تعیین کننده اجتماعی، اراده ای که زنان را از پستوهای حرمسراها از حالت کنیزی بیرون می آورد و به آنها شخصیت اجتماعی و شهروندی می بخشید. این نیروها و پدران ایدئولوژیکشان در کنار عقب افتاده ترین قشر اجتماعی بر هرچه نوآوری تاختند و در عوض از گورگریختگان تاریخی را نواختند. آیا احتیاج است که بگوئیم این نیروها در ایام کشف حجاب زنان در کنار مرتجعین سینه زدند و فریاد " وا ناموسا " سر دادند؟ آیا دوباره بایستی گفت که این جماعت مورد بحث در رفرم ارضی ( انقلاب سفید ) آنجا که زمینهای فئودالها را بین دهاقین تقسیم کرده بودند و به زنان این حق داده شده بود که در انتخابات شرکت کنند، نعره شوم ضد پیشرفت و رهایی زن سر دادند و در کنار ابوالارتجاع تاریخ معاصر، آن غائله ضد زنان و کشاورزان و ترقی اجتماعی را در 15 خرداد سال 1342 آفریدند؟ و عاقبت سلاح تخریب و ویرانی را بدست گرفتند و همراه جاهل ترین قشر نشت کرده در درزهای دیواره های اجتماعی و سوار بر بستر ناآگاهی مردم، به شالوده و شیرازه مملکت هجوم آوردند و " انقلاب شکوهمند اسلامی " را از کارخانه خرافه پرستی صاحبان چاه جمکران و مدعیان امام زمان وجود نداشته تولید کردند.
و چنین است که امروز تقاص اتودینامیکی یا درون جوش را در بین خود می گیرند و هر روز که می گذرد مردم با شناختن آنها تُف تاریخی را به سمتشان پرتاب و لعنت جاودانگی را نثارشان بار می کنند.
بار دیگر مایل هستم این را بگویم که با باز کردن این موضوع ِ تاریخی، قصد تبرئه کردن نظام گذشته از خطاهایش را ندارم. بلکه نیک می دانم که نظام گذشته در عرصه سیاسی مرتکب اشتباه مُهلکی شد که سبب گردید میدان، برای نیروهای مرتجع و تخریب گرا باز شود. اما به جرئت می توانم بگویم که سرنگون کردن آن نظام، خطایی نابخشودنی بوده و هست. زیرا معتقد هستم که آن نظام از ظرفیت و پتانسیل اصلاحات برخوردار بود و این توان را داشت که در سایه رشد شتابان ِ اقتصادی و شکل گیری و قوی شدن بخش متوسط جامعه، اصلاحات ِ تدریجی سیاسی را در عرصه های گوناگون انجام دهد.
و انقلاب در آن شرایط جز برهم زدن نظم و خراب کردن ِ خانه آباد، معنای دیگری نداشت.
دلیل مشخص و منطقی این قلم در این ارزیابی بر این نگاه استوار است که در آن شرایط، هیچ بدیل دیگری بهتر از نظام گذشته وجود نداشت. به عنوان مثال نیروهای چپ ِ مارکسیستی، جملگی آرمانشهرشان " بهشت برین زحمتکشان " شوروی، چین سرخ، ویتنام، کوبا، کره شمالی، آلبانی و کشورهای بلوک شرق بود. و همگی دیدیم که پس از فروریزی دیوار برلین چه خونابه ها و چه لجن ها و بوهای تعفنی از آن بلوک برخاست. سوای گروهای مارکسیستی، گروهای رادیکال مذهبی مثل مجاهدین خلق بودند که آرمانشهرشان در نهایت " مدینته النبی " دوران جنگ قبیله ای ِ صدر اسلام و یا کشورهای عراق و سوریه و لیبی و و و بوده است. جنایت و حکومت صدام در قبل و بعد از فروریزی برهمگان مبرهن است و دیدیم که این جانور در رأس ددان ِ دیگر، چگونه شرایط ِ استالینیستی را در خاک عراق حاکم کرده بود. سوریه و لیبی هم با فروریختن دیوار برلین جنایاتشان برای افکار عمومی دنیا هویدا شده است. بنابراین با نگاه امروزی، آن حرکات مخرب ِ دیروزی را قاطعانه و شفّافانه رد می کنم. زیرا معتقد هستم که اکثریت ِ روشنفکران ما دچار بیماری از خود بیگانگی شده بودند و به همین منظور به خود حق می دادند با قهر و کینهء کور، ایران را ویران کنند تا سرود انترناسیونالیسم را بر خرابه های ویران شده آن بخوانند. هر چند بخت با این گروهها همساز نبوده است که چنین سرودی را بر ویرانه های تن پاره پاره ایران بخوانند، اما دست در دست مذهبیون ِ مرتجع و واپسگرا سرود ضد ایرانی امت مسلمان ِ مجنون و پریشان جهانی را به سمت آرمانشهر " مدینته النبی " نعره کشیدند. " حال مایل هستم که جهت نتیجه گیری این قسمت از نوشته، توجه شما را به افکار یکی از این روشنفکران جلب کنم:
" من می خواهم در اینجا به یک مسئله اساسی بپردازم. مسئله ای که در میان روشنفکران آفریقا، روشنفکران آمریکای لاتین و آسیا الان مطرح است و آن مسئله " بازگشت به خویش " است. از جنگ جهانی دوم به این سو، بیشتر روشنفکران جهان سوم چه مذهبی و غیر مذهبی بر این نکته تأکید کرده اند که جوامع آنها باید به اصالت خود باز گردند. تاریخ، فرهنگ و زبان ملی خود را باز یابند...مسئله بازگشت به خویشتن، شعاری نیست که الان در دنیا مذهبیها مطرح کرده باشند، بلکه پیشتر روشنفکران مترقی غیر مذهبی این مسئله را برای نخستین بار مطرح کرده اند. مانند امه سه زر و در آفریقا مثل فرانتس فانون در الجزایر، ژولیوسنایره ره در تانزانیا، مثل جوموکنیانا در کنیا، مثل لئوپلد سنگور در سنگال...وقتی می گوئیم " بازگشت به خویش " در واقع منظورمان " بازگشت به فرهنگ خویش " است...شاید اینطور نتیجه بگیرند که ما ایرانیان باید به خویشتن نژادی ( آریایی ) برگردیم. ولی من قطعاً چنین نتیجه گیری را رد می کنم. اگر به خویشتن نژادی برگردیم، به راسیسم و فاشیسم و جاهلیت قومی نژادی دچار شده ایم و این یک بازگشت ارتجاعی است. البته قیچی تمدن اسلامی آمده و بین خویشتن پیش از اسلام و پس از اسلام ما فاصله انداخته است. خویشتن پیش از اسلام ما فقط به وسیله دانشمندان و متخصصین در موزه ها و کتابخانه ها قابل رؤیت و مطالعه است، توده ما هیچ چیز از آنها یادش نیست. مردم ما هیچ ارتباطی با این سنگ نبشته ها و آثار تاریخی پیدا نمی کنند و قهرمانان، شخصیت ها، نبوغها و افتخارات و اساطیر آن دوره در میان مردم ما حیات و حرکت و تپش ندارند. مردم ما چیزی از این گذشته دور به خاطر نمی آورند و علاقه ای هم ندارند چیزی در باره تمدنهای پیش از اسلام بیاموزند...در نتیجه برای ما بازگشت به خویشتن نه به مفهوم بازیافتن ایران پیش از اسلام بلکه بازگشت به خویشتن فرهنگی اسلامی به ویژه شیعی مان است." پایان نقل و قول: (1)
این همان از خود بیگانگی تاریخی است که نویسنده سطور بالا مبلغ آن بوده است. و به عمد سعی داشته مردم را از تاریخ ِ کشور خودشان بیگانه کند و آنان را در جهالت و بی خبری به سمت آرمانشهر شیعی ای " امام زمان " رهنمون شود. زیرا وقتی که مردم تاریخ خود را ندانند، در اوج جهالت برای انداختن عریضه به چاه جمکران، روزها و هفته ها در صف " خویشتن فرهنگی اسلامی " منتظر می مانند. و امروز کسی مثل احمدی نژاد پیدا می شود که با " خویشتن فرهنگی خویش " ادعای حمایت ِ امام زمان را از خود داشته باشد. بطوریکه هرجا می رود هاله ای از نور او را احاطه می کند و سبب می شود که مژه های رؤسای کشورها، تا 20 دقیقه بی حرکت بماند. به آنجا می رسد که پس از عریضه هیأت دولت به امام زمان در چاه جمکران، متولیانی در عراق، نامه ای از امام زمان را از چاه سامره رو کنند.
آن گاه معجزه توسل ِ سگی به امام هشتمشان پیش می آید و چرا که نه؟ ضامن آهو البته می تواند ضامن سگ هم باشد. حال که چنین است ابله مردی از طایفه جهل ادعا می کند به یاری امام زمان رهبری رهایی ستمدیدگان دنیا را به عهده می گیرد و بی پروا اینجا و آنجا کف بر دهان می آورد و رگ نداشته گردن را برجسته می کند و خواهان نابودی اسرائیل از نقشه جغرافیای گیتی می شود.و چه زیبا گفته است آن ظریفی که " هرکس تاریخ خود را نداند، ناچار است آن را تکرار کند ". اما امروز پس از بیدار شدن مردم، این جفا کاری ها و عوامفریبی های تاریخی رنگ باخته است و مردم به خویشتن اصلی که ایرانی باشد، رجوع کرده اند و در تضاد بین ایران با اسلام، اسلام را فدا می کنند. زیرا اصل و پایه و ریشه همه ما ایران است نه اسلام. زیرا هویت ملی ما ایرانی بودن ما است و اسلام بخشی از هویت فرهنگی ما را تشکیل می دهد. و امروز افتخار ما ایرانیان همان منشور کورش، سنگ نبشته های بیستون، فرمان داریوش و خشایارشاه و کوزه های شکسته دوران باستان و و و است نه عزاداری محرم، روزه گرفتن ماه رمضان، غمه زنی، سینه زنی و گریه زاری و دخیل بستن به امامزاده هایی که کور می کنند ولی شفا نمی دهند. و جای بسی شادمانی است که امروز نیروهای مذهبی دیروزی بر سطور نقل ِ قول شده بالا پشت می کنند و در نوشته های خودشان منشور کورش و آثار فخرآفرین دوران قبل از اسلام را مزین می کنند. ای کاش زمان آن رسیده باشد که روشنفکران ما از خواب سکرآور بیدار شوند و مروری به تاریخ کشورشان بکنند تا از خودبیگانگی اسیرکننده رهایی یابند.
(1) بر گرفته از ایران بین دو انقلاب اثر آبراهامیان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر