چکامه ی خون وُ جنون

مقدمه

می دانیم که ماه امرداد و شهریور  ماه هر سال، یاد آور ِ خاطره ی تلخ و ویرانگر  ِوجدان های زلال و منصف ایرانی در تاریخ حکومت ِ انسان کُش و ایران بر باده اسلامی است.

فاجعه ای که در همه ی تاریخ ایران، همتایش موجود نیست و اگر هم باشد باز شمشیر خونریز اسلام به دست اسلامیون در همه رنگش و البته با همکاری و همیاری بیگانه پرستان و خیانت نا ایرانیان ِ ایرانی نما، زندگی ِ ایرانی را سر بریده و جای جای وطن را ویران کرده بود.

مایل هستم بگویم که البته قصد من در این مقدمه این نیست که چونان کربلاییان و سینه زنان عاشورایی ِ عرب پرستان و سیاسیون  کربلایی، اشک ِ بی مقدار بریزم و گریبان چاک کنم.

بلکه می خواهم عملکرد همه ی آنهاییکه در سر بریدن امیران و پایورران نظام گذشته چون هرزه گان و دلقگان تاریخ به شادی و شعف پرداختند و پیکرها در رودخانه ی خون ِ جاری رادمردان تاریخ ایرن، به رقص و پایکوبی و دست افشانی، تکان دادند و سپس در کنار همین قداره به دستان اسلامیون غنچه های باغ ِ پر گل ایرانزمین را که هنوز خنده ای به لب باز نکرده بودند، پر پر کردند، برای تاریخ ایران و نسل جوان امروز و فردا گزارش کنم.

زیرا قرار نیست که ما ایرانیها زانوی غم بغل بگیریم و چونان عاشوراییان بر سینه و سرمان بکوبیم و فرهنگ بیابانگردی را رواج دهیم.

و اگر هم یادی از آن گلهای پرپر شده می کنیم به این خاطر است که کینه ها و خوی ِ حیوانی ِ زندگی کُشی را که همین اسلام و فرهنگش و همچنین مکتب کمونیست در جان و جهان ما زنگار بستند، از خود بشوییم و درونمان را با فرهنگ ایرانی صیقل بزنیم.

زیرا سراسر زندگی نیاکانمان بر بستر ِ شادخواری وُ شادخوانی وُ شادگویی وُ شاد رقصی، سفره ی شادمانی پهن کرده بود و غم را در سرسرای ِ کاشانه شان مکانی نبوده است و حتا در مرگ ِ عزیزان از دست رفته شان لباس سفید می پوشیدند و باور داشتند که باید شادی فرو خفته در عزیز از دست رفته را در زندگان شکوفا کرد .

و شگفتا که این همکاران دیروزی و حتا امروزی حکومت اسلامی برای سرپوش گذاشتن جنایت خودشان که در آن سالها بدون هیچ شرم وُ عذاب ِ وجدانی دسته دسته جوانان ِ گل خورده ی نا آگاه را برای بدست آوردن " گندم ری " به دژخیمان معرفی می کردند و یا محل زندگی شان را سخاوتمندانه لو می دادند، سالگرد برگزار می کنند. بدون اینکه زانوی ادب به زمین بسایند و از گذشته ی ناشاد و سراسر جنایت آمیزشان در برایر تاریخ و از دست رفتگان و خویشانشان عذرخواهی کنند. 

این چکامه در رابطه با افشای عملکرد جنایتکارانه ی این گروه های همکار و آتش بیار حکومت اسلامی در آن سالهای کُشتار وُ جنون و همچنین در  هیاهوی ِ سینه زنان ِ همین مرگ سالارن در سه سال گذشته سروده شده است که پس از سالها همکاری با مرگ اندیشان، زندگی را داوطلبانه به دار می کشیدند.

و سپس برای رسیدن به " گندم ری " از هیچ جنایتی خم بر ابرو نمی آوردند که هیچ، حتا در ارگانها ی رسانه ای شان افتخار می کردند که در کنار ِ مرگ اندیشان، " ضد انقلابیون " را سر می بریدند و یا آنها را زنده زنده به آدمخوارن حکومت اسلامی تحویل می دادند.

امروز اما به جای عذرخواهی از تاریخ و ملت شریف ایران، بی شرمانه مدعی می شوند که آنها اولین سازمان و یا رسانه ای بودند که این جنایت را افشا کردند.

این قلم معتقد است که همه ی آنها که در کمال نا آگاهی بازیچه ی مشتی قدرت پرست ِ تبهکار قرار گرفته بودند، اگر همراه ِ سازمان مطبوعشان به قدرت می رسیدند، همان می کردند که حکومت اسلامی بر سرشان آورد.

در اینجا ضمن محکوم کردن ِ آن جنایات ِ هولناک ِ حکومت اسلامی و احساس همدردی با خانواده های داغدار ِ قربانیان، در کنارش عملکرد سیاه این گروه ها و سازمانها را با صراحت و شجاعت بر ای مردم شریف ایران و بویژه جوانان گزارش می کند.

چکامه ی خون وُ جنون 

و راستی چرا کشته شدند
به چه گناهی؟
چرا کشتند؟
به چه برهانی؟
مگر آنها
همه ی آنها
از پیر و ُجوان
و سرکرده هایشان
نمی خواستند
انقلاب؟
مگر
در آن هیاهوی ِ جنون و خون
با دهانی از کف
نعره ی ِ نابودی ِ خویشتن را
با شعار ِ مرگ بر خود
فریاد نکردند؟
مگر با داس وُ تبر و چکُش
بر سر مردم و خویشتن
نکوبیدند؟
مگر با اسلحه ی مرگ
پاسبان و ژاندارم نکشتند؟
مگر همین آخوندها ی خونریز را
بر شانه هایشان بالا نبردند؟
مگر ارتجاعمرد ِ قرن را
پدر
امام
خطاب نکردند؟
مگر کشف نکردند
سوسیالیسم
با اسلام
یکی است؟
مگر سراسیمه
به پای ِ درخت سیب نشتافتند؟
مگر فریاد نکردند
دیو رفت و
فرشته در آمد؟
مگر
قهقهه ی مستانه سر ندادند؟
و در کشتار امیران
و پایوران پادشاهی
شادی نکردند؟
مگر عربده ی ضد امپریالیستی نکشیدند؟
مگر در جنایت ِ جنون و خون ِ کشتار شصت
با ارتجاعمرد زمان همکاری نکردند؟
مگر همین تعداد که در تابستان سیاه
به خون نشستند
اکثریشان را لو نداده بودند؟
مگر . . .
مگر . . .
چه شد
که امروز
شما ها
با شما هایم
با شما هایی
که بر مرگ سلام می کردید
و زندگی را خوار
سالگرد بر گزار می کنید
که
به کمک شما قربانی شدند؟
مگر شماها شریک جرم نیستید؟
آری
شما
همه ی شما
همه ی آنها
که در قدرتند
مگر
در همان هیاهوی بهمن سیاه
حقانیت را سر نبریدید؟
حقانیت را دفن نکردید؟
و نا حقی
از قعر تاریخ
بر مردم ایران
بر سریر ایران
بر سرزمین ایران
سوار نکردید؟
آری 

شما دیروز
تیغ به دستش دادید
تا رقیبتان را
از میدان
بدر کند
و سپس
این تیغ
گردنتان را گرفت
و شک نکنید
اگر شماها
و هر کدام از شماها
حاکم می شدید
همین می کردید
که برسرتان آمد
زیرا فاقد حقانیت بودید
و هستید
نه امروز
بلکه فردا
و فردا ها
هم

حقانیت را فاقدید

***

وقت آن است
به زندگی
سلام بگویید
زندگی را
باور کنید
به زندگی
احترام بگذارید
خم شوید
خاضعانه
در برابر تاریخ
زمین ادب ببوسید
و در پیشگاه مردم
از گذشته ی ناشاد خود
عذر بخواهید
و عذر بخواهید
از این همه ظلمی که
بر تاریخ
بر مردم
بر خودتان
بر خویشانتان
بر زن و فرزند
بر فرهنگ
و
تمامی ایران کردید
و خدمتی که
به بیگانه رساندید
و از خود بیگانه شدید

نویسنده و سراینده: احمد پناهنده

www.apanahan.blogspot.com

a_panahan@yahoo.de