می، در ساغر وُ ساغر در دست
به لبی تر نماییم، همگی گردیم مست
رخ ِ ایران ببوسیم و بغل، مادر را
شوق ِ دیدار ِ وطن این دلمان را سرمست
به لبی تر نماییم، همگی گردیم مست
رخ ِ ایران ببوسیم و بغل، مادر را
شوق ِ دیدار ِ وطن این دلمان را سرمست
بار دیگر شب ِ ژانویه از راه می رسد. اما هنوز ژانویه ی ِ رهایی ِ ما در این دیار ِ غریب ِ تنگ از راه نرسیده است.هر سال در این روزان و شبان ِ قبل از فرا رسیدن ِ شب ِ ژانویه، احساسی عجیب و غریب در من، مرا بی تاب می کند و جسم و جانم را به آن سوی، که سرای عشق بود و ُعاشقی، به پرواز می برد و در شب های طولانی ِ سرد وُ سیاه، در محفل ِ گرم ِ دوستان و رفیقان ِ دیارم، چهره ای گلگون از شراب ِ ارغوان، نقش می زند.شب هایی که شب ِ چله را شمع فروزان می کردیم
و شرابی در جام
کام را شیرین
و گونه ها را انارگون
سرخ و شاداب نقش می زدیم.
و تنمان را به حرکتی رقصان
و تنمان را به حرکتی رقصان
چون شادمان عروسان
تکانی از دل می دادیم.
زیرا دلمان خوش بود
زیرا دلمان خوش بود
که امنیتی
سفره ای
سازی
آوازی
و حالی بود
و شوق از هر سویمان
ذوق ِ زنده بودن را در ما جوان می کرد
و جوان می شدیم برنا تر از روز قبل.
شبان ِ ما در شور ِ مستی
شبان ِ ما در شور ِ مستی
در هستی ِ عشق ِ شرابگون
در شادمانی ِ کنسرت ِ قورباغها
همراه ِ نیلوفر ِ نشسته بر آب ِ تالاب ِ دیار
چون غزل خوانان ِ شب های ِ مستی
در زیر نور مهتاب
شاداب عبور می کرد
و روزان ما چون بهاران ِ شادمان
در جویباران
همسایه ی آبشاران می شد
و کوهساران را از شقایق زاران و لاله زاران سیراب می کرد
و برنجزاران را با عطر ِ معطر ِ گلبرگ ِ سبز ِ چای، در چای زاران پیوند می زد.
آه چه شب هایی و چه روزهایی آنچنان شاداب گذشت وُ گذشت طوری که در این دیار ِ غریب، آن شادمان روزان و شبان را آه می کشیم.
شب هایی که سری به میخانه می زدیم
و چهره ها را چون شراب ِ ارغوان، گلگون می کردیم
و مست در دست جام ِ باده
پیاده
راهی ِ دریا می شدیم
و با نسیم ِ آب
چون صدف شاداب می گشتیم.
سحرگاهان سفره ی صبحانه را در باغ ِ سبز ِ پر گل پهن می کردیم
و چون زنبورهای عاشق از گلها شهد می نوشیدیم
و مثل پروانه ها
پرواز می کردیم.
در کنار ِ یار در گلزار
در کنار ِ یار در گلزار
گل می شدیم و یکدیگر را پیکر می بوییدیم
و دیوانه می گشتیم.
آتش می گرفتیم و رقصان و جانانه می شدیم.
شور و شیدایی و رسوایی
شور و شیدایی و رسوایی
درد را از جانمان بدر می کرد
و غم را بیگانه می شدیم.
و تن ِ گلبرگ ِ گل را در آن شب های ِ شور و شراب بستر خود می کردیم
و تن ِ گلبرگ ِ گل را در آن شب های ِ شور و شراب بستر خود می کردیم
و نور مهتاب
چراغ ِ خواب ِ ما می شد.
آری
در گذار ِ شب، قدم در زیر ِ مهتاب، سوی ِ میخانه شدیم
چهره ها، گلگون نمودیم ارغوان وُ مست، مستانه شدیم
مست در دست، جام ِ باده، راهی ِ دریا شدیم
با نسیم ِ آب، شدیم شاداب، صدف دانه شدیم
صبح شد، وقت ِ سحر، صبحانه را در بوستان
شهد ِ گل نوشیدم وُ پرواز و پروانه شدیم
پیکر ِ عریان بدیدیم یار را، در باغ ِ گل
گل شدیم، پیکر ببوییدیم وُ دیوانه شدیم
لذت ِ آغوش ِ یار، آتش به جانان شعله زد
جان شدیم در پای ِ یار، رقصان وُ جانانه شدیم
شور شدیم، شیدا شدیم، رسوای ِ این دنیا شدیم
درد را، از جان بدر کردیم و غم را، جمله بیگانه شدیم
بر تن ِ گلبرگ ِ گل، بستر نمودیم، شام را
نور ِ مهتاب را، چراغ ِ خواب و همخانه شدیم
ای فلک! از ما تو نستان! این شب و شور و شراب
دل ز خون پُر، خانه بر باد، خانه ویرانه شدیم
با چنین دلتنگی با خود می گویم که:
آیا شب ِ ژانویه ی رهایی ما از این غربت ِ تلخ و تنگ عبور خواهد کرد و ما خواهیم توانست اعیاد ِ و آن روزان و شبان ِ گذشته ی شادمانمان را بار ِ دیگر در دیار ِ یاران، سر زمین ایران، جشن بگیریم؟
آری
در شهری که من در آن بندم، مردم از یک ماه پیش، به پیش باز ِ عید کریسمس و سپس ژانویه رفته اند. شادی و شادمانی در هر گوشه ی شهر و هر سرای یار، چهره ها را شاداب کرده است.اما من ِسفر کرده در آرزوی ِ غوغای ِ شادمانی ِ رهایی وطنم، غرق در خاطرات ِ تلخ و شیرین ِ گذشته ی خود غوطه ورم. و نگاهم را به آن روز دوخته ام که روزان ِ خسته دلان ِ غربت زده بسر آید و در ایران ِ آزاد شده، خستگی ِ سالیان ِ درد و فراق و دوری و رنجوری را به جشنی بدر کنند.و آن شب
شب ِ من و شب همه ی خسته دلان است
آن شب، شب ِ شراب ِ ارغوان است
آن شب، شب ِ مستی و شوریدگی است
آن شب، شب ِ دیدار ِ رخ ِ یار و بوسه از لب ِ تبدار است
آن شب، شب ِ شادمان ِ شاداب است که بر افتادن شب را به نگاهی درانتظار، سحر می کنیم
آه...
ای روزهای ِ گمشده ی جوانی
ای جوانباغ
ای چمن
ای جویبار
آب ِ روان
ما
در این غربت
همه
جان سوخته ایم
آبی رسان!
آه...
چه دردی دارد این دلها
جگر، خون می چکد اینجا
شود، روزی رسد آیا
نرفته، زین جهان
آغوش، بفشاریم
دلم
شیراز ِ شعر
ايران و گیلان را؟
***
در غربتم
در غربتم اما
نگاهم
آنجا
به آن کوه
که نامش
لیلا
اینسو ترش
دریا
با آبهای ِ زلال و دلربا
در این میانه
زادگاهم
لنگرود ِ جان
شهر ِ یاران
جانان
شهری که
مرا
خاطره ها
بسیار است
آه...
لنگرودم
لنگرود ِ جان
امشب
در این غربت ِ غریب
این شوریده دل را
دریاب!
در غربتم اما
نگاهم
آنجا
به آن کوه
که نامش
لیلا
اینسو ترش
دریا
با آبهای ِ زلال و دلربا
در این میانه
زادگاهم
لنگرود ِ جان
شهر ِ یاران
جانان
شهری که
مرا
خاطره ها
بسیار است
آه...
لنگرودم
لنگرود ِ جان
امشب
در این غربت ِ غریب
این شوریده دل را
دریاب!
***نمی دانم
من ِ شوریده دل، امشب، هوای یار دارم
کجاست یارم
من امشب منتظر
شوق ِ رخ ِ دلدار دارم
می خواهم امشب سفری به سوی ِ دیار ِ یاران کنم و خوش دارم شما هم در این سفر با من همراه باشید
امشب! سفری، سرای خیام، کنیم
با باده و می، سلامی، خیام کنیم
امشب! سفری، سرای خیام، کنیم
با باده و می، سلامی، خیام کنیم
در محضر ِ او کنار ِ خُم، بنشینیم
جامی، ز شراب ِ نابی، در کام کنیم
***
اکنون که همه، سرای ِ خیام شدیم
با باده و می، لختی شیرین کام شدیم
شوری به پا کنیم و رقصی سماع
غم را زدل، برون و بر باد کنیم
***
بد نیست، سفر، به شیراز کنیم
در باغ ِ اِرم رویم، دلی باز کنیم
در مشیر سرا، کنار ِ حوض بنشینیم
مخمل بَدَنان را کمی ناز کنیم
***
دور باد! به شیراز رویم سری به حافظ نزنیم
در باغ ِ غزل، عسل عسل، باده به لب تر نکنیم
یا که نکنیم یاد، ز بابا، که کوهی نامش
یک چاشت، دو سه ساعت به سرایش نرویم
یک چاشت، دو سه ساعت به سرایش نرویم
امشب چه خوش است، کنار ِ دریا باشیم
با دلبر ِ خود زمانی، تنها باشیم
با دلبر ِ خود زمانی، تنها باشیم
ماه را نگاه کنیم و شب را صفا
در مستی ِ شب،ستاره را، غرق ِ تماشا باشیم
***
بد نیست، سفر به لنگرودمان کنیم
بر پُشت ِ خشتی پل، نگاه به رود ِمان کنیم
ایستاده، سلام کنیم، به دریای ِ خزر
در غروب ِ خورشید، نظر به کوه ِ مان کنیم
***
دوستان! رفیقان! به خیر یاد ِ آن روزان
شادان و خندان، در آن روز ِ بهاران
اینجا غریبیم، در این غربت ِ بی جان
اما نگاه ها، همه جانب ِ ایران
نویسنده و سراینده: احمد پناهنده
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر